در حالی‌که بحث‌های مربوط به منابع معدنی افغانستان عمدتاً به سطح قراردادها، سرمایه‌گذاران و درآمدها متمرکز شده، اما یک گروه مهم و آسیب‌پذیر تقریباً همیشه از نگاه‌ها دور مانده‌اند: کارگران معادن.
هزاران کارگر افغان—چه در معادن زغال‌سنگ سمنگان، چه در معادن طلا و لاجورد بدخشان یا در معادن نمک هرات—هر روز جان خود را در معرض خطر قرار می‌دهند تا معادنی را استخراج کنند که از نظر قانونی یا فاقد نظارت‌اند یا تحت کنترل نیروهای غیررسمی اداره می‌شوند.
نبود قوانین حمایتی کافی
در قوانین کاری افغانستان، برخی مفاد برای حمایت از کارگران تعریف شده، از جمله حق دستمزد مناسب، ایمنی کار، مرخصی و بیمه. اما این قوانین در معادن تقریباً هیچ‌گاه اجرا نشده‌اند. بسیاری از کارگران بدون قرارداد رسمی، بیمه یا تجهیزات ایمنی مشغول به‌کار هستند و در صورت آسیب یا مرگ، هیچ مرجع پاسخ‌گویی وجود ندارد.
شرایط سخت کاری و استثمار اقتصادی
کار در معادن افغانستان نه‌تنها فیزیکی و خطرناک است، بلکه اغلب با بهره‌کشی اقتصادی همراه است. کارگران روزانه تا ۱۲ ساعت یا بیشتر کار می‌کنند و دستمزدی ناچیز دریافت می‌کنند. کودک‌کار نیز در برخی معادن گزارش شده است.
وضعیت تحت حاکمیت طالبان
اگرچه طالبان اعلام کرده‌اند که می‌خواهند معادن را «منظم» کنند، اما نشانه‌ای از بهبود شرایط کارگران گزارش نشده است. در برخی موارد حتی استفاده از کار اجباری یا بدون مزد از سوی فرماندهان محلی گزارش شده است.
راهکارهای پیشنهادی برای بهبود وضعیت
-
وضع مقررات مشخص برای کار در معادن
-
الزام کارفرمایان به عقد قرارداد رسمی
-
حضور نهادهای نظارتی بی‌طرف برای بازرسی شرایط کار
-
ایجاد مکانیسم جبران خسارت برای کارگران مجروح یا خانواده‌های متوفی
